- Het Selectief Productief Collectief -

Ik schrijf dit op de trein richting Amsterdam. Ik ben jarig vandaag en word vergezeld door mijn lieve man. Straks logeren we op een prachtig appartement van vrienden en morgen zie ik mijn zusje. Wat een geschenk dit alles.

We stonden op een ontiegelijk uur op zodat we gebruik konden maken van de goedkoopste treintickets maar vooral zo lang mogelijk kunnen reizen. De zonsopgang kondigt zich met een prachtige rode gloed aan en duwt rustig de duisternis opzij. Ik geniet met volle teugen van al die pracht alsof de zon speciaal voor mij al haar kunsten etaleert.

Nog in bed kreeg ik een paar speelse krassen op mijn arm van Belle die het tegenwoordig veel leuker vindt om mijn hand in een wurggreep te knellen dan haar speelgoedmuisjes. Maar er is niet veel dat me vandaag zal kunnen deren en dus in plaats van haar te corrigeren kijk ik vertederd in haar ogen terwijl zij me woest in mijn vinger bijt.

Ik geef de jongens in hun slaap nog een knuffel en een zoen. Natuurlijk hoop ik stiekem dat ze me gelukkige verjaardag zullen wensen maar ik weet dat er limieten zijn aan wat ik mag verwachten vandaag. Slapende pubers zijn als blokken beton.

In tegenstelling tot veel mensen houd ik van verjaren. Voor mezelf maar misschien nog iets meer voor een ander. Ik heb het nooit goed begrepen, mensen die onwennig worden van hun verjaardag. ‘Ik verjaar niet graag,’ ‘ik ga niets speciaals doen,’ ‘niet bellen want ik neem toch niet op.’ Quoi? De dag dat jouw bestaan herinnerd en gevierd wordt wil je toch voor jezelf maar ook voor een ander minstens 50 vuurwerkpijlen de lucht in, een karrevracht bloemen, een taart van drie verdiepingen met ontelbare kaarsjes, kado’s met gouden linten en zich omringd te weten door onstuimige liefde van familie en vrienden?

En dat bezorgt die lieve man van me jaarlijks een stevig stressmoment waarbij hij een maand voor het zo ver is met de handen in de haren zit en zegt: ‘fuck, over een maand is het uw verjaardag’ of zoals dit jaar, mijn verjaardag in zijn hoofd een maand heeft opgeschoven: ‘shit is het echt 17 januari? Ik dacht 17 februari.’

Mijn enthousiasme komt voort uit mijn oorspronkelijke nest. Daar konden we zo goed verjaren. Enkele dagen voordien voelde je de spanning al stijgen. Er werd gefezeld, dingen snel weg gestoken als je binnen kwam en iedereen kreeg een fonkel in zijn ogen want verjaren deden we samen. Iemands verjaardag voorbereiden of zelf verjaren waren allebei heerlijk. ’s Ochtends moest je in je bed wachten en je sprong bijna uit je vel door het geroezemoes beneden. Verjaardagsliedjes lokten je vervolgens uit je kamer, je kreeg een kroon en een stoel met slingers deed dienst als troon. Je lievelingskoffiekoek lag op een bordje te pronken naast een stapel al dan niet zelfgemaakte kadootjes. Mijn vader, die verjaren zelf verschrikkelijk vond, kocht elk jaar een boeketje mimosa. Het enige kleurrijke bloemetje dat je in de jaren 80 in de winter bij de bloemist aantrof. De zoete geur katapulteert me nog altijd terug naar mijn kindertijd. Er waren postkaarten met een onleesbare boodschap van de grootouders met ertussen gladgestreken briefjes van 20 Belgische franken. Regelmatig ging de deurbel en kreeg je zoenen van buren. En ’s avonds at iedereen met jou, je lievelingsgerecht.

En het feest duurde voort op school waar je nog eens een kroon kreeg. Soms mocht je zelfs een blauw gewaad aan waardoor je je voelde transformeren en heel waardig op je troon ging zitten en je verjaardagsliedjes in ontvangst nam. Je deelde, samen met twee zelfgekozen helpers, zakjes van papieren servieten uit met daarin noten en rozijnen. We zaten ten slotte op de Steinerschool waar suiker, plastiek en zilverpapier uit den boze waren. Maar elke keer werd die studentenhaver met veel enthousiasme onthaald en wilde iedereen die dag jouw beste vriend zijn.

En dan volgde nog een derde feest, met jouw klasgenoten bij je thuis. Dat zorgde altijd voor stress want wie nodig je uit en wat ga je doen? Foute keuzes konden tot pesten en uitsluiting leiden dus daar ging wekenlang denkwerk en overleg met mijn jongste zus aan vooraf. Meestal kon ik mijn ouders overtuigen om de hele klas uit te nodigen en iets te doen dat hun waarschijnlijk een smak geld kostte dat ze niet hadden; maar met lang genoeg zeuren kan je bergen verplaatsen. Ik herinner me nog hoe mijn vader voor één van mijn verjaardagsfeestjes een filmprojector en scherm huurde en op een grote spoel de film ET. Dat was zo ongelooflijk ‘cool’ in een tijd waar een televisie nog schaars was en al zeker op de Steinerschool waar film en televisie voor de meeste kinderen uit hun leven werd geweerd. Ondanks dat ik astma en eczeem en scheidende ouders had, was ik voor de rest van het schooljaar onaantastbaar.

Ik zal, mezelf kennende, de herinneringen wel wat bijgekleurd hebben maar het lustig verjaren is gebleven. Al zijn de tijden ondertussen erg veranderd. In een nest vol pubers en een man die vooral faalangst krijgt bij mijn verjaardag en daardoor volledig blokkeert, vier ik onbeschaamd mezelf. Een echte ‘feestdag musketier’ noemt mijn lieve tante me. Vol dankbaarheid dat ik leef kijk ik met veel liefde naar mijn man die ondertussen half scheefgezakt naast mij ligt te slapen. Mijn hart maakt een sprongetje en mijn lichaam krijgt een stroomstoot aan tintelingskes bij elke wens die me via één of ander kanaal bereikt. Door al die liefde en al dat moois springt er al eens een traan of twee in mijn oog. Merci allemaal, ik voel me weer een koningin te rijk.


SL

Claude en Natasha ontwaakten na een korte nacht in hun grote bed in de suite van het Intercontinental Hotel Dieu en bestelden ontbijt op de kamer. Het was opnieuw Juliette Jaquard, een jongere zus van Jacky, die aanklopte en hen elk een McMuffin Beef & Egg en een grote cola van bij de McDonald’s om de hoek bracht. Volgens Claude was dit het enige ontbijt die naam waardig. Ze had de dagkranten opgepikt en vestigde hun aandacht op een artikel in La Provence. “Normaal gezien zou vandaag het fabeltje dat de zeepformule naar Toulon zou worden overgebracht, verschijnen’, sprak ze ernstig, ‘maar de realiteit heeft ons ingehaald. Hier, kijk zelf maar’.

Claude nam de krant en las de kop op de voorpagina: “Belangrijke documenten geroofd uit de kluis van de Société Générale. Lees verder op pagina 2”. Snel las hij het artikel hardop voor. ‘Zwzwzzw… bankkluis van de Société Générale, Quai du Maroc, … zwzzwzw… bij nazicht bleek de kluis leeg… zwzzwzw… inbraak… het is een raadsel hoe ze de onkraakbare kluis van het merk Renault toch zijn binnengeraakt…zwzzwzw…verschillende staatsbelangrijke documenten waaronder een innovatieve formule om de zeepproductie goedkoper en efficiënter te maken. In het licht van de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen die vandaag van start gaat is dit hoogst verontrustend’. Claude beefde van verontwaardiging en nam een flinke slok van zijn cola om tot rust te komen. ‘De Chinese honden natuurlijk’, zei hij en hij greep naar zijn Beretta 80X Cheetah in zijn kalfslederen holster.

Ondertussen hing Natasha reeds aan de telefoon met de Belgische consul te Marseille. Na een paar minuten verbrak ze de verbinding en sprak, ‘De consul staat in permanente verbinding met Martine Lambroux, onze liaison te Brussel. Ze willen dat Claude en ik deelnemen aan de Top onder het alias van de afvaardiging van de Savonnerie de Bruxelles om van daaruit indien nodig in te grijpen’. ‘Dat heeft toch geen enkele zin meer’, zei Claude, ‘Als de Chinezen de formule hebben gestolen, zullen ze trachten zo snel mogelijk het land te verlaten. We moeten het TGV-station van Marseille Saint-Charles en de luchthavens van Marignane en Nice in het oog houden. We moeten het hele netwerk van Jacky inschakelen’. ‘Dat zal geen probleem zijn’, lachte Juliette Jaquard, de jongere zus van Jacky, ‘we hebben familieleden die werken op de luchthavens en in de stations. Ik waarschuw meteen mijn broer’.

‘Darling’, zei Natasha, ‘maak je klaar. Wij gaan ons eigen plannetje volgen en ons concentreren op het Chinese consulaat op de Boulevard Carmagnole. Met een beetje geluk zitten Yichén Wang en zijn spionnen nog daar. Van zodra ze één teen buiten de deur steken, onderscheppen we hen’. ‘Goed plan’, antwoordde Claude en hij gaf Natasha een hete kus op de mond.

Buiten stond de Citroën DS 7 SUV met Jacky achter het stuur hen reeds op te wachten. ‘Ik geef jullie even een kleine update’, begroette Jacky zijn vrienden, ‘Er is vannacht heel wat gebeurd terwijl jullie lagen te slapen. Bij Arsène heeft men getracht via het dak bij hem binnen te raken. Gelukkig had Marie Munier, de geniale uitvindster van de zeepformule, een hevige aanval van smetvrees en had zij de dakgoot een grondige poetsbeurt gegeven en in een nieuwe zelf uitgevonden gladde wax gezet zodat de Chinese spionnen uitgleden en te pletter stortten in de diepte. Hun lijken werden meteen meegenomen door hun companen maar het bewijst dat ze tot alles in staat zijn. Het meisje is veilig. Ze is begonnen met het grondig poetsen van alle verdiepingen van Maison Empereur, de winkel waarvan Arsène het zolderappartement bewoont. Die zaak bestaat reeds vanaf 1827, je kan je wel inbeelden dat je je al erg geroepen moet voelen om dat karwei eens grondig aan te pakken, maar Marie beleeft de tijd van haar leven. De verkopers van Maison Empereur zijn op de hoogte van de Chinese dreiging en slaan alarm van zodra er iemand de winkel betreedt die ook maar van ver ruikt naar Pekingeend of kip met tjap tjoi. De inbraak in de kluis van de Société Générale stelt ons echter voor een raadsel. Een brandkast van het merk Renault is onmogelijk te kraken. Dat is degelijke Franse makelij en bijgevolg wereldtop qua innovatie en kwaliteit. Enkel roest kan op termijn een probleem geven… Er zijn ook geen sporen van inbraak gevonden wat laat vermoeden dat het een inside job moet zijn geweest. Het ontvreemden van de formule is ook maar ontdekt omdat men ze vanavond op de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen wilde presenteren. De politie houdt met alles rekening en legt momenteel de bankbedienden op de rooster, voorlopig zonder resultaat’.

Claude floot bewonderend tussen zijn tanden. ‘Je bent goed op de hoogte, Jacky’, zei hij. ‘De hoofdcommissaris van Marseille is een volle neef van mijn moeder’, antwoordde deze, ‘familie helpt mekaar’. ‘Zo hoort het’, zei Claude.

Inmiddels was Natasha druk aan het sms’en naar de wegwerp-gsm’s die zij de gisterenavond in de haven aan Chinese spionnen had gegeven nadat ze hen had omgekocht. ‘Geen antwoord van onze mollen in het consulaat’, gromde ze, ‘iemand die zijn land wil verraden voor vijfhonderd en vijf euro draait natuurlijk even snel zijn zak als er een beter voorstel komt. Gelukkig betaalden we slechts een schamel voorschot aan die ratten’.

Jacky pikte in, ‘Ik heb hen vannacht laten volgen door een paar van mijn mannetjes’, zegde hij, ‘ze zijn rechtstreeks naar het bordeel getrokken om hun vijftig euro te gaan verbrassen. Die sukkels liggen inmiddels ergens berooid in een steeg’. ‘Ik had het kunnen weten’, repliceerde Natasha, ‘we hebben dus geen idee wat er zich in het Chinese consulaat afspeelt…’. ‘Ja en neen’, lachte Jacky geheimzinnig, ‘Mijn schoonbroer werkt voor de Sécurité. Heel het Chinese consulaat hangt vol verborgen camera’s en afluisterapparatuur. Je moet weten dat het gebouw werd gezet door een vooruitziende Franse aannemer en dat die er zelfs wat geheime gangen in aanbracht waar zelfs de Chinezen zelf geen weet van hebben’. Claude keek Jacky doordringend aan en vroeg bits, ‘dus het Belgisch consulaat wordt ook afgeluisterd?’. ‘Maar neen’, antwoordde Jacky geruststellend, ‘de Belgen zijn onze vrienden. En daarbij… ik werk voor de Belgische consul. Ik weet perfect wat er zich afspeelt in zijn bureau’, en hij schaterde het uit.

‘Kom’, zei hij plots ernstig, ‘we zullen eens gaan horen waar Yichén Wang uithangt’, en stuurde de wagen naar het Chinese consulaat op de Boulevard Carmagnole. Hij parkeerde in een parallelle straat aan de overkant van het consulaat en ging Claude en Natasha voor naar een huis met een ommuurde tuin dat recht tegenover het consulaat lag. Vanuit de tuin ging een trap omhoog naar een beveiligde achterdeur die Jacky opende middels een code die hij intikte. ‘Dit is een safe house van de Sécurité’, zei hij. ‘Julieng’, riep hij met een zwaar Marseillaans accent, ‘ik ben het’.

Een deur ging open en een ronde man met een borstelige snor viel Jacky in de armen. ‘Claude, Natasha, Julieng’, stelde Jacky iedereen aan mekaar voor, ‘quelle nouvelle, mon frère?’.

‘Veel onrust op het consulaat hier tegenover vannacht’, stak Julieng van wal, ‘Ze hebben gisteren zes man verloren aan de haven, maar daar weten jullie alles van, en dan zijn er nog eens twee te pletter gestort vanop Maison Empereur. Je kan je wel inbeelden dat dat voor de nodige zenuwachtigheid heeft gezorgd’. ‘En de inbraak in de Société Générale?’, vroeg Claude. ‘Neen’, antwoordde Julieng, ‘daar hebben de Chinezen blijkbaar niets mee te maken. Ze waren er vanochtend in elk geval zelf zeer ontstemd over want ze zitten met lege handen. Geen formule en geen uitvindster’. ‘Dan hebben we te maken met nog een derde partij’, vloekte Claude, ‘De Russen! Ik ben er zeker van. Of de Noord-Koreanen. Hoe me tegen of…’.

Claude geraakte hevig gefrustreerd en liep helemaal rood aan maar Natasha toverde uit haar sacoche snel een blikje cola tevoorschijn wat hem terstond kalmeerde.

Natasha had zoals steeds het hoofd koel gehouden en zei: ‘De beste strategie die we momenteel kunnen volgen is dat Claude en ik inderdaad deelnemen aan de Top van de Zeven Belangrijkste Zeepproducerende Landen straks. De Chinezen weten dat Frankrijk daar de revolutionaire zeepformule zal presenteren. Als ze hun slag willen slaan, kan het enkel nog dan’.

‘Afgesproken’, antwoordde Claude, ‘we hebben dus nog wat tijd te doden. Wat denken jullie van een tweede ontbijtje ondertussen? McDo?’


Wordt vervolgd




HL