- De Kleine Ongeschifte Verniete Gazet -

Beste Hot Marijke,

Ik geef het eerlijk toe, de enige reden waarom mijn oog deze week op jou viel, is je middeleeuwse boezem. Het is namelijk de eerste keer dat ik zo’n diepzinnig decolleté mocht tekenen. Het moest er ooit een keertje van komen. En tenslotte denken mannen maar aan één ding (voetbal), dat weet iedereen.

Je bent, naar ik verneem, een uitmuntende columniste voor ’t Scheldt. Ik denk dat je daar echt op je plaats zit.

Verder ben je een beetje uit de schijnwerpers verdwenen.

Waarom toch?

HL

De trouwe lezer weet inmiddels dat ik op het vierde van een oud huis op de Boulevard Clemenceau woon. Indien ik zou beschikken over een lange arm, ik zou vanuit mijn slaapkamerraam de takken van de platanen in de straat kunnen aanraken. De ware natuurkenner weet ook dat de kruin van de plataan een broeinest van insecten kan zijn. Vooral tijdens de warme maanden zwermen er nogal wat muggen in de hoogste regionen van deze prachtige bomen en dat houdt me tegen om mijn raam aan de straatkant open te zetten. Niemand wil ’s nachts op jacht naar een agressieve tijgermug die je uit je slaap houdt.

Vorig jaar loste ik dit probleem op met het aanbrengen van vliegengaas van een goedkoop soort dat je met evenzeer goedkope velcrotape aan het vensterkader kleeft. “Goedkoop is duurkoop” weet de verstandige mens en dat werd bevestigd na een paar weken. De lijm van de velcro kwam los en er ontstonden gaten waar doorheen bloeddorstige muggen hun weg vonden.

Nu de lente zich aandient, stroomt er een frisse energie door de natuur. Het heeft tevens een gunstig effect op mijn ondernemingszin en ik bedacht een betere oplossing om het zoemend ongedierte buiten te houden. Na een hele winter te hebben getobd over dit probleem werd het tijd voor actie en ik knutselde een houten frame in mekaar. Omdat ik slechts twee handen heb en nergens beschik over een vlak werkvlak - vertelde ik reeds dat er in heel mijn appartement niks is dat in de haak staat? - werd het een klus met veel gevloek. Maar met geduld en doorzettingsvermogen bereikt de slak haar doel.

Ook mijn knutselframe staat niet haaks, dat zou te eenvoudig zijn. Neen, het moet bovenaan een centimeter smaller zijn dan onderaan en ik mocht het op voorhand niet helemaal afwerken want het moet doorheen mijn vensterraam naar buiten kunnen en dat gat is dan weer zowel links als rechts twee en een halve centimeter smaller dan mijn houten constructie. Zodoende werd ik verplicht om de laatste vijzen in het frame te draaien terwijl ik half uit het raam hing. Maar geen nood, er staan namelijk tralies in het raamkozijn, meteen de reden waarom ik een afgewerkt houten kader niet schuins naar buiten kon wringen om het daarna op zijn plaats te zetten.

Tralies. Vier hoog. Waarom, vraag ik u en mezelf af? De occasionele geveltoerist heeft hier niks te zoeken, daarvoor kan het niet zijn. Is het omdat dit huis tijdens de negentiende eeuw de dorpsresidentie van een bisschop uit Aix-en-Provence was? Was deze goedheilige man een grote kindervriend en hield hij zijn schandknaapjes gevangen op het zolderappartement dat ik nu betrek? Het is een mogelijkheid maar ze is vooral ontsproten aan mijn fantasie. Neen, de tralies dienen voor de veiligheid van de bewoner. Als je struikelt terwijl je uit bed komt, loop je dus niet het risico om vijftien meter naar beneden te duiken. En zoiets zal je steeds gebeuren als je je huissleutels net niet op zak hebt, let op mijn woorden. Je zal daar maar liggen terwijl de voordeur in het slot zit. De wet van Murphy, leer ze me kennen.

Maar het lukte me om een houten kader te plaatsen tussen het vensterraam en het traliewerk. En begot, het sloot relatief goed aan op de dikke stenen buitenmuur. Er hangt inmiddels een overlappend driestuks-gordijn in vliegengaas van een degelijke kwaliteit aan het frame. Ik kan er mijn arm doorheen steken en zodus nog steeds mijn buitenluiken openen dan wel sluiten. De tijgermug zal al heel fanatiek moeten zijn als ze nog bij me naar binnen wil.

Nu deze klus is geklaard, ben ik helemaal klaar voor het warme seizoen. Sinds we opnieuw in het Regime van het Zomeruur zitten, voel je de hoop onder de mensen toenemen. Het is telkens een scharniermoment, de uursverandering. Gaan we naar het winteruur, wordt iedereen depressief. Gaan we naar het zomeruur, wordt iedereen krols. Het kost je een week jetlag maar daarna maakt ons brein ons wijs dat de dag een uur langer duurt.

Nu ik mijn venster kan openzetten zonder dat het vliegend insectengespuis naar binnen kan, doe ik dat dan ook van ’s ochtends tot ’s avonds. Samen met de frisse lucht stromen ook de straatgeluiden binnen. Het gekijf van de kauwen en het gekoer van de duiven vermengt zich met het geroezemoes van de mensen die lunchen op het terras van La Table de Pol of pintelieren bij Café Tabac Le Clemenceau. Ik hoor buitenlandse en Provençaalse accenten door mekaar en weet dat het seizoen is gestart.

De winter is voorbij.


HL

Nobele voorvechter van de weldoordachte
en goed begrepen algehele beleefdheid,

Laatst had ik de eer nog ‘s uitgebreid te tafelen met mijn huisarts en tevens jeugdvriend, Dokter Poutrelle. Ook al is onze band bijzonder hecht, ik spreek de dokter nooit aan met zijn voornaam, maar met zijn titel, zij het dat ik mij een kleine deugnieterij permitteer door het te houden op het korte, Engelse ‘Doc’. Wij begroeten elkaar altijd met dezelfde zinssneden. Ik neem daarbij steeds het initiatief met een welgezind ‘What’s up, doc?’, waarop mijn goede kameraad steevast repliceert met ‘Hopelijk niet jouw bloeddruk, Jean-Pierre.’ Daarop bestellen wij ons een Single Malt Islay Whisky met uitgesproken turfsmaak, om de appetijt gepast aan te scherpen. Let wel, we lengen ons geestrijk glas aan met exact twee druppels gefilterd, klaar water, om aldus de aroma’s ten volle te laten openbloeien. Voor niet-kenners lijkt dat een barbaarse daad, maar de ware whiskydrinker weet wel beter.

Na de wederzijdse verzekering van ons goeden doen en welzijn, kwam het gesprek alras op de almaar bitser en egocentrischer wordende maatschappij. ‘Beste Jean-Pierre, het is al kortzichtig en vooral onbetamelijk individualisme wat de klok slaat vandaag de dag’, sprak Doc. ‘De primitiviteit die dagelijks in stoet door mijn wachtkamer en kabinet trekt, slaat zelfs een geoefend redenaar als mezelf met verstomming.’
‘Nu weet ik dat wij heren van enige stand mild moeten zijn voor de minder welopgevoede of wat zuiniger begaafde medemens’, vervolgde Doc, ‘maar ik meen toch te mogen vinden dat er grenzen zijn.’

Ik knikte instemmend, onderwijl aan mijn single malt nippend, daarbij de tijd nemend om de godendrank alle hoeken van mijn mond te laten verkennen, teneinde elke smaakpapil op scherp te stellen. ‘Mijn goede vriend’, antwoordde ik, ‘ik kan er mij waarlijk iets bij voorstellen. Zelfs in het Memlingmuseum, waar ik zoals je weet graag al eens mag gidsen, laten de zeden met de dag meer te wensen over. En dan moet gezegd dat men de doorsnee bezoeker van deze prachtige cultuurinstelling toch moeilijk gemeen kan noemen.’ Daarop schudde Doc op zijn beurt bevestigend het hoofd.

‘Je weet dat ik een groot liefhebber ben van je wijze en wat mij betreft erg nodige wenken voor volgehouden hoffelijkheid en courtoisie, mijn beste man’, knipoogde Doc. ‘Het doet mij plezier dat je daarover een wekelijkse bijdrage levert aan Au Parleur, een blad dat ik wel kan smaken. Behalve dan die rubriek van Vandervijzen, die ik in de meest beleefde termen alleen maar een kwakzalver kan noemen. Wat ik zou zeggen in de eenzaamheid van mijn bibliotheek zal ik je besparen, want het zou geen pas geven, waarlijk niet Jean-Pierre. Hoe dan ook, hulde aan jou, ik toast op je gezondheid en spreek de uitdrukkelijke wens uit je geraffineerd advies voor wellevendheid nog lang tot mij te mogen nemen op zaterdagochtend, bij mijn espresso.’

Ik wuifde Docs al te vriendelijke woorden nonchalant weg. ‘Het is teveel eer, Doc. Het is teveel eer, zeg ik je.’
Er verscheen een frons in het voorhoofd van mijn welhaast levenslange vriend. Hij staarde nadenkend voor zich uit en verbrak na enige minuten de stilte die tussen ons gevallen was. ‘Weet je, goede Jean-Pierre, ik kom net tot het inzicht dat jij een belangrijke bijdrage kan leveren aan meer empathie en etiquette in de wachtzaal. Misschien wil je daar wel eens wat aandacht aan geven in één van je volgende bijdragen.’

‘Doc’, zei ik stellig, ‘ ik zou het een voorrecht vinden de moderne mens daarover te onderrichten. Laten wij terstond van gedachten wisselen om tot een bloemlezing van de betere wachtkamerzeden te komen!’

Aldus geschiedde, goedmenende lezer. Doc en ik doken uitgebreid in het onderwerp onder het genot van een kraakverse tomate-crevettes met handgesneden frietjes. En zo komt het dat ik u heden kan verblijden met een klein handvest aangaande deze heikele kwestie. Etiquette in de wachtkamer bij de dokter draait om respect, privacy, en consideratie voor anderen. Ik geef u graag de volgende richtlijnen mee, vanzelfsprekendheden eigenlijk, die het helaas niet meer zijn.

• Kom op tijd. Het is belangrijk op tijd present te tekenen voor uw afspraak. Te laat komen kan de planning van de dokter verstoren en de wachtijd voor anderen verlengen.
• Schakel uw telefoon uit of zet hem minstens op stil. Luidruchtige gesprekken of het geluid van binnenlopende berichten en meldingen kan storend zijn voor anderen. Als u moet bellen, doe dit dan buiten of spreek uitgesproken zachtjes.
• Vermijd het maken van lawaai of het voeren van luide gesprekken. Veel mensen voelen zich al niet goed of zijn nerveus voor hun afspraak. Een rustige omgeving werkt stressverlagend.
• Houd rekening met persoonlijke ruimte. Probeert u afstand te houden van anderen, zeker in tijden van een pandemie of gedurende het griepseizoen. Dit is niet alleen beleefd, maar helpt ook de verspreiding van ziektes te voorkomen.
• Bewaak de discretie. Het is belangrijk om de privacy van anderen te respecteren. Dat betekent niet luisteren naar gesprekken van anderen met de dokter of het baliepersoneel, en niet staren naar anderen of vragen stellen over hun reden van bezoek.
• Reinheid. Gooi afval zoals tissues of verpakkingen in de daarvoor bestemde afvalbakken. Als u of uw kind onbedaarlijke hoestaanvallen hebben, gebruik dan een mondkapje om de verspreiding van ziektekiemen te beperken. Zeker bij kinderen, die al te ongecontroleerd hoesten, kunnen bacillen en virussen tot metersver de ruimt in gekatapulteerd worden.
• Gebruik speelgoed of tijdschriften verantwoordelijk: Als er speelgoed of tijdschriften beschikbaar zijn, zorg er dan voor dat u deze netjes achterlaat voor de bezoekers na u.

Zo. Als iedereen deze wenken ter harte neemt, wordt de wachtruimte bij de dokter een angenamere en respectvolle omgeving. Daar kunnen wij met zijn allen alleen maar wel bij varen. Bovendien zou u er mijn goede vriend Doc een allergrootst plezier mee doen.

Genegen groeten
Jean-Pierre Hoofs

OVER JEAN-PIERRE HOOFS
Hij mag dan geen sant in eigen land zijn, Jean-Pierre Hoofs is een man met naam en faam, niet in het minst in het Verenigd Koninkrijk. Hoofs stond decennialang aan het hoofd van de Londense School for Butlers & Hospitality, een instituut met wortels die teruggaan tot de 19^de eeuw. Na een rijkgevuld leven aan de overzijde van het Kanaal resideert de man sinds twee jaar weer in het lieflijke Brugge, zijn beminde geboortestad. Daar vult hij zijn dagen als gepensioneerde zinvol in, onder meer als vlot Engelssprekende gids in het Memlingmuseum. Daarnaast verblijdt én verlicht hij de lezers van Au Parleur met zijn wijze raad voor meer courtoisie en goede manieren.



JV