- De Ongeschifte Gazet -

Pal tegenover mijn optrekje in Gent lopen twaalf spoorlijnen, die honderd meter verderop worden omhelsd door de evenzovele perrons van het Sint-Pieters-Station. Dagelijks glijden hier honderden treinen voorbij. Ik mag daar graag naar zitten kijken. Van moderne dubbeldekkers – al dan niet met graffiti beklad – tot ellenlange goederentreinen, die nu eens auto’s vervoeren, dan eens containers en af en toe een vloeibaar goed in citernes. Niet zelden komen die kolossen voor mijn raam tot stilstand, daartoe genoopt door een stoplicht dat hen verbiedt het station te doorkruisen. (Passagierstreinen daarentegen zie je nooit stilstaan.)

De goederentreinen doen mij telkens weer dromen. Van de weeromstuit zie ik weidse Amerikaanse landschappen voor mij, en vagebonden met cowboyhoed en gitaar, die een spurtje inzetten en zich behendig in een lege veewagen hijsen. Vervolgens heffen zij een lied aan, een klassieke countrysong – bijvoorbeeld A Boy Named Sue van Johnny Cash – onderwijl zichzelf begeleidend op voornoemde gitaar (die gek genoeg altijd perfect is gestemd). Zij zijn vrije vogels. Overal en nergens thuis. Overal en nergens een liefje, dat hen bevrijdt van hun viriel machozaad, alvorens zij weer verder reizen, een nieuwe einder tegemoet.

Ik heb al meermaals overwogen – en dat is geen grap – om de straat over te steken, wat verderop, waar de berm dat toelaat, omhoog te klauteren en aan boord te stappen van een goederenwagon. Zonder gitaar weliswaar en evenmin met het oog op een liefdesspel met een nobele onbekende die mogelijk ergens op mij wacht. Neen. Ik wil gewoon weten waar die trein heen rijdt. Dat staat hier maar te staan en ik weet niets. Niets over de oorsprong en niets over de bestemming. Er zijn van die dagen waarop ik dat onverdraaglijk vind. Niet-weten, puisten krijg ik ervan. En ergerlijk genoeg vooral een niet-weten met betrekking tot dingen die er eigenlijk niet toe doen. Het verlangen om stiekem mee te reizen, heeft voor alle duidelijkheid dus geenszins te maken met een zucht naar avontuur. Ik vind avontuur erg overroepen. Met een rugzak door India? Bungeejumpen? De lift nemen naar het dak van de Empire State Building? Ik dacht het niet. Geef mij maar een boek, wat kaarslicht en de suites van Bach. In de Provence, meer bepaald de Var. Veel meer heeft een mens niet nodig, althans deze mens toch niet. Tenzij wat versnaperingen en een goed glas erbij.

Omdat ik op de eerste verdieping woon, passeer ik mijn dagen op spoorhoogte. De passagiers van de treinen op spoor 10, 11 en 12 kunnen vlot bij mij naar binnen kijken, te meer daar ik vooralsnog geen gordijnen heb hangen aan de straatkant. Het is open en licht zo en daar hou ik van. Mijn zoonmans iets minder. Die wil al eens in zijn slip uit zijn kamer komen gestrompeld ’s ochtends, met een slaapkop van jewelste, en je zal altijd zien dat net dán de intercity naar Brussel voorbij tjokt. ‘Kankertrein!’ protesteert mijn gebroed dan. ‘Wanneer ga je nu eens stores ofzo ophangen?!’ Ik begrijp hem wel en de neiging om op zijn vraag in te gaan, rijpt stilaan in mijn hoofd. Ook al voelt het onnodig. We wonen hier nu zes weken en ik heb in heel die tijd hooguit vier keer iemand obstinaat naar binnen zien kijken. Mensen zijn niet bezig met mijn onnozel leven. Ze luisteren muziek en lezen ondertussen de krant. Of ze zitten op hun smartphone te tokkelen. Sommigen werken ijverig op een laptop, anderen doen een dutje. Af en toe praten treinreizigers met elkaar, stel je voor, al lijkt dat eerder zeldzaam. Ik bedoel maar: geen hond die bezig is met wat zich hier afspeelt. Omgekeerd heb ik net zoals bij die goederentreinen alleen maar vragen. Wie zijn die mensen? Waar gaan ze naartoe en wat gaan ze daar doen? Wie van hen is net als ik allergisch aan schaal- en weekdieren? Waarom ziet mevrouw X er zo triest uit binnen de omlijsting van het treinraam? En zou meneer X van vrouwen of van mannen houden? Wie van al die reizigers is volgende week misschien schielijk overleden en waaraan? Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar laat ik u sparen, lezer.

Lezer.
Lap. Ook dat is zoiets.
Wie bent u?
Hoe gaat het met u vandaag?
Hebt u nog dromen en hoeveel?
Wordt u graag gezien?
Houdt u van chocoladetaart of eet u liever ijsjes?
Zoveel vragen, die altijd maar zonder antwoord blijven.


JV

Het geweld in het Midden-Oosten laait weer op en snijdt de wereld in twee. Polarisering lijkt wel ‘het woord’ van de afgelopen jaren. Een leerkracht krijgt een mes in de keel en sterft ter plaatse. Een oude vriendin verliest haar kind. Ik voel me de laatste tijd door een mangel gehaald. Maar rust en vrede is ons ook niet meteen gegund hier op het park.

Een wederkerend punt van onlusten zijn de tuinen hier. Wat een contemplatieve plek zou moeten zijn in een mens zijn leven kan een oord van irritatie en wrevel worden. Maar door onze vele tussenkomsten en diplomatieke talenten wordt er zo goed als dagelijks, al is het soms nipt, een plaatselijke oorlog vermeden.

Het zit zo: iedereen wilt een strakke tuin maar niemand wilt een heggenschaar horen tijdens zijn ochtendkoffie en nog minder een tuinman aan je zijde hebben als je monokini aan het zwembad ligt.

Het is dus balanceren op een dun haagje, of dansen op het scherp van een kettingzaag, om iedereen tevreden te houden.

Tijdens de heetste zomermaanden is er weinig geluidshinder. Gezien we rekening moeten houden met gasten die uitslapen, is het, tegen dat zij wakker zijn, reeds zo warm dat het levensgevaarlijk is om nog veel zwaar werk te verrichten. Door hitte en droogte gaan planten en struiken ook in een soort van ‘zomerslaap’ en houden ze zich rustig.

Maar als de temperaturen dalen schiet het groen alle kanten uit. Als je dan niet tijdig ingrijpt is er geen houden meer aan.

Maar ja, dat is niet gerekend op een stel gasten die een maand lang hier verblijven. We krijgen een boze email: ‘dat ze gek worden van al het lawaai, dat ze hier niet voor betaald hebben en met de vraag of het tuinonderhoud op het park geen maand uitgesteld kan worden, tot na hun vertrek. Zoniet, dan willen ze hun geld terug en zijn ze weg.’

‘Ik begrijp uw frustratie maar alles een maand uitstellen is niet mogelijk’, antwoord ik beleefd. ‘Niet voor de natuur die verder doorgaat maar ook niet voor de tuinlieden die een heuse planning hebben voor hun personeel. Maar wat als u ons nu eens aangeeft welke dagen u op uitstap gaat, dan briefen wij dat door.’ Even lijkt het alsof we de gemoederen gekalmeerd hebben en een groter onheil hebben weten te ontwijken.

Dan komt er een email van de eigenaar aan de rechterkant: ‘Over enkele dagen komen wij aan op het park en hebben nood aan volledige rust. Maar omdat wij ook ten volle willen genieten van een mooie en verzorgde tuin hebben wij opdracht gegeven aan onze tuinman om de hele tuin aan te pakken voordat wij komen’.

Ik check het lijstje en gelukkig zijn de buren die dag wezen golfen. Ik stuur hen uit zekerheid nog een bericht: ‘U kan nooit vroeg genoeg beginnen met golfen met deze toch wel zeer hete nazomer en een aperitiefje voor u naar huis komt is ‘obligatoir’. U wilt de zonsondergang op de golfbaan voor geen geld van de wereld missen!’

Dan volgt een email van de eigenaar aan de linkerkant: ‘Bert kan je deze avond een foto trekken van mijn tuin? Ik heb zonet mijn tuinman de opdracht gegeven om de cipressen te tailleren en de bomen te snoeien. Ik wil geen bladeren in mijn zwembad deze winter’.

Ik kijk snel op het lijstje: bingo! Vandaag staat er: ‘uitstap naar de markt in Cassis’ op het lijstje. Snel stuur ik nog een bericht: ‘U kan nooit vroeg genoeg vertrekken naar de markt in Cassis. Zo bent u verzekerd van een parkeerplaats beneden aan het water en bespaart u uzelf een stevige wandeling. Nadien zou ik u ten stelligste aanraden een boottochtje te maken langs de Calanques met een aperitiefmoment op het water. De zonsondergang op het water is ‘to die for’!’

Pas als de eigenaar achter hen beslist zijn tuinman enkele bomen te laten omzagen zit ik in de shit. Op het lijstje staat niets. Ik probeer voorzichtig bij de eigenaar zelf: ‘kan je niet wachten tot ze op uitstap zijn?’ Maar mijn poging valt ergens kapot tussen ‘kan jij ze niet in een andere villa plaatsen?’ en ‘dat ze de klere krijgen’. Maar niet getreurd, op de website Provence Verte met toeristische informatie zie ik dat er die dag enkele dorpen verder een folkloristische optocht is ter herdenking van één of andere heilige. Ik kan het maar proberen.

‘Bonjour, ik weet dat jullie vandaag niets gepland hebben maar ik kreeg zonet een bericht binnen dat er niet zo ver hier vandaan een hele leuke optocht is, echt een unieke belevenis. Ik zou zeker zo vroeg mogelijk vertrekken zodat u nog op de parkeerplaats kan parkeren en niet in een weide moet staan. En blijf zeker tot het dansfeest op het dorpsplein is losgebarsten, zo’n feest met een lokale muziekgroep MOET je gewoon een keer meegemaakt hebben’.

Bij de uitcheck zie ik twee stralende gezichten voor me en hun dankbaarheid is groot. ‘Nog nooit hebben we zo’n reactieve beheerders ontmoet die zoveel leuke tips gaven. We hebben de tijd van ons leven gehad en komen zeker nog een keer terug!’ Over het tuin-lawaai geen woord meer. Mission accomplished. Peace for all.



SL

U bent in uw element Steenbok, nu de herfst haar intrede doet en daarmee ook de winter – toch bij uitstek uw seizoen – binnen hoefbereik ligt. Blijf doordrongen van die energie, die zwanger is van sneeuw en dampende adem. In de nek hijgen van aantrekkelijke soortgenoten is toegestaan, maar enkel mits er ontegensprekelijke toestemming in het spel is. Misschien een kleine waarschuwing: vergeet niet op tijd voeling te houden met uw gevoelens. Rationeel als u bent, wil het wel eens de bergmist ingaan wat dat betreft.

Flatulent, Waterman. Dat vat de komende dagen zowat samen. Niet dat u wind verkoopt, maar u produceert hem wel op onrustwekkende schaal. De sterren raden u een aangepast dieet aan. Laat bonen, ui en koolstofrijke dranken zoveel mogelijk links liggen. U wil geen bruine rakker zijn, met alle gevolgen én sporen vandien in uw oerdegelijk, ouderwets wit ondergoed. Oudere Watermannen houden best hun prostaat in de gaten. Watervrouwen hoeven zich geen zorgen te maken. Hun blaas is als vanouds zo lek als een zeef. Niets nieuws onder de zon daar.

Dag visserke-vis met de pet, pet en pijp van het visserke-vis goeiendag, DAA-AG VIS, dag lieve vis, dag klein visselijn mijn. Voorgaande heeft helaas geen betrekking op u. Het is slechts een stukje poëzie uit vervlogen tijden, waarin uw sterrenbeeld met ietwat teveel tederheid werd bejegend. Al kunnen de sterren tot op zekere hoogte volgen, in die zin dat zij u niets te melden hebben en u dus graag meteen weer uitzwaaien. Dag visserke-vis. Daa-ag!

Lady Gaga, Reese Witherspoon, Emma Watson, Sarah Jessica Parker, Celine Dion, Victoria Beckham, Diana Ross, Alec Baldwin, Keira Knightley, Russel Crowe, Ewan McGregor, Quentin Tarantino, Maria Sharapova, Elton John, Gary Oldman, Mariah Carey en Tommy Hilfiger … ziedaar allemaal succesvolle medemensen met het sterrenteken Ram. U merkt: uw naam staat daar níet tussen. Dat moet u tot nadenken stemmen.

Het leven loopt niet altijd van een leien dakje, Stier. De schoolgangers onder u moeten opletten voor strafstudie, de stempelaars dan weer voor zwartwerk. En zo is het altijd wat. Laat u evenwel niet ontmoedigen. Niemand heeft u bij uw geboorte beloofd dat de route tussen ontstaan en ondergang zonder obstakels zou zijn. Net de Stier is het sterrenbeeld bij uitstek om de uitdagingen die op zijn pad komen fluks te pareren met een gehoornde kopstop. De sterren geloven in uw volharding en zenden u liefde, veel liefde.

U moest maar eens meer pintelieren na het werk, althans, dat is wat de sterren met kennis van zaken maken van de signalen van de kosmos. U leeft de laatste tijd wat teveel met dichtgenepen billen. Zo’n drink onder collega’s zal u nieuwe inzichten opleveren én meer begrip dan u nu kan bevroeden. Dat u er mogelijk ook een stomende affaire aan overhoudt, zien de sterren eigenlijk als een onmiskenbare bonus. U moet al langer nodig eens van de grond.

Het worden lastige weken voor u, Kreeft. Als uitgesproken zomerteken vergt de intrede van de donkere, koude seizoenen altijd grote aanpassingen van u. Er zijn evenwel lichtpuntjes. Zoek uw naasten op, uw dierbare familie en kruip samen bijeen rond een hartverwarmend houtvuur (ga niet te dicht zitten weliswaar, we willen niet dat u begint te stomen in uw schaal). Een kreeftenkransje, daar is nog nooit iemand slechter van geworden. Tenzij zij die allergisch aan u zijn, natuurlijk. Maar laten we niet wéér die toer opgaan.

Ondanks een hoop rekeningen en kortende dagen houdt u goed stand, Leeuw. Uw manen hebben nog niets van hun glans verloren. De sterren adviseren u wel een degelijke conditioner aan te schaffen om uw lokken gezond en glanzend te houden. Voorts één opmerkelijke boodschap: er is gezinsuitbreiding op komst, zo schijnt het. Of dat met menselijke zuigeling, een kanariepietje dan wel een poedelpuppy is, blijft voorlopig onduidelijk.

U ervaart veel stress dezer dagen. U werkt keihard en toch lijken uw inspanningen op een platte steen te vallen. Dat is niet terecht, Maagd. Weet dat de sterren weten wat ze weten! Namelijk dat u een plichtsbewuste, hardwerkende mier bent, met empathie voor anderen. Die anderen mogen zich wat betrokkener en milder tonen jegens u. Laat u zich niet ontmoedigen. U beseft het misschien niet, maar u bent omringd door geliefden en familie die met grote zorg en tederheid klaarstaan om u te ondersteunen.

Weegschaal! Wat het ook is dat u hebt uitgevreten, los het op! De sterren zijn nog steeds in toorn en willen u tot nader order niet te woord staan. Als streefdatum daarvoor krijgen we maart 2025 door. Als u niet al die tijd uw droeve lot in de handen van Madame Blanche wil leggen, wordt het hoog tijd een knieval te maken voor de kosmos. We mogen het eigenlijk niet zeggen, maar we weten uit goede bron dat die kosmos zich mild zal tonen als u maar bereid bent even door het stof te gaan. Zet uw ego opzij en begin eraan!

Uw gewrichten werken tegen, zoveel is duidelijk. Vooral uw polsen zorgen voor de nodige pijn en immobiliteit. Moed houden, Schorpioen. Alles gaat voorbij, ook zere polsen en flatulentie. Met uw ogen moet u zorgzamer omspringen. Schorpioenen hebben aanleg voor katarakt. Laat u zich op tijd en stond testen bij een oogarts!

U bent toe aan rust boogschutter. De voorbije weken hebben veel van u gevergd. Bovendien staat u erom bekend geen maat te kennen. Tja, daar komen dan vodden van, nietwaar? Herbron. Kom op krachten. En versterk uw weerstand met natuurlijke middelen, want het ziet ernaar uit dat u extreem gevoelig bent voor rondwarende buikvirussen.


JV